Wilk szary (Canis lupus lupus) - ssak z rodziny psowatych, rzędu drapieżnych.
W powszechnym użyciu mianem wilk określa się najczęściej wilka szarego, największego przedstawiciela rodziny, blisko spokrewnionego z psem domowym.
Pierwsze szczątki wilcze znaleziono dopiero w pokładach
późno-plejstoceńskich z okresu czwartego zlodowacenia, a więc około 20
tys. lat p.n.e. Tak więc wilk jest gatunkiem stosunkowo młodym.
Wilk zamieszkuje lasy, równiny, tereny bagienne oraz góry.
Potrzebuje, jako gatunek o skłonnościach terytorialnych, dużych
przestrzeni. Jest wytrwałym wędrowcem, potrafi w ciągu dnia pokonać
dystans kilkudziesięciu kilometrów. Stada wilków liczą do 20 osobników,
mają ściśle określoną hierarchię oraz rozwinięty system komunikowania
się przy pomocy mowy ciała, odgłosów oraz przy użyciu substancji
chemicznych – feromonów i własnych odchodów (znakowanie). Żywią się
drobnymi zwierzętami, a jeśli stado jest duże, wspólnie polują także na
większe ssaki. Przy braku pożywienia zdarza im się atakować zwierzęta
hodowlane.
Dawniej były szeroko rozprzestrzenione. Ekspansja człowieka
wpłynęła na ograniczenie ich populacji. Zakorzeniony w kulturze strach
przed wilkami powodował ich trzebienie, częstokroć nieuzasadnione.
Obecnie w większości państw objęto je ochroną gatunkową. Podejmuje się
próby reintrodukcji tego gatunku, na najszerszą skalę w USA, ale także w
Europie.
Wilk od początku był i jest nadal obecny w ludzkiej kulturze. Na
ogół w kontekście negatywnym, jako drapieżca, zabójca lub wcielone zło. Z
drugiej strony, podziwiana jest wilcza niezależność, siła i wytrwałość.
Ostatnio, na skutek wzrostu świadomości ekologicznej, postrzeganie
wilka ulega stopniowej poprawie, miejsce strachu zaczyna zajmować
zrozumienie jego roli w ekosystemie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz